İnsanlar çocuklarına kötü davranıp,onların sırtına binince nefret ediyorum.Çocuklarını önemsemediklerinde de.
Ne tuhaf insan anne - babasını seçemiyor.Mesela bi amca çıkmış evlilik programında evlenmeye çalışıyor Işın Karaca'nın babasıymış; aman ne "baba".Yaşı yetmişe gelmiş adam ortada yok; şimdi işine gelince ben onun babasıyım.Yok böyle dava,yok böyle bir lüksün senin.
Mesela babam bana her aradığında "seni seviyorum " der.Eeeee ??
Bu kadar kolay mı yani.Bıraktın gittin.Mezun oldum yoksun,işe girdim yoksun,işten çıktım yoksun,ameliyat oldum yoksun,evlendim yoksun,doğurdum yoksun.Ne anladık bu sevgiden.
Bazı şeyler o kadar basit değil.Ne babalar tanıdım yakın zamanda içinden gülmek gelse de kasım kasım kastırmaktan "gülmek" eylemini bile yapamıyor.Hep duvar gibi suratıyla hayatı karşıdakine zindan ediyor.Ne kadınlar tanıdım kıskançlık her konuda damarlarına işlemiş öyle ki kimseyi beğenmemeği huy edinmiş kendi ezikliğini bastırıyor ve ne evlatlar tanıdım ki hala bu tip insanları mutlu etmek için,üzmemek için kendi hayatını ıskalıyor.
Yazık.
Herşey karşılıklı hayatta; biraz sen vericeksin,biraz da almasını bileceksin karşıdan.Kim herşeyin üstesinden gelebilmiş ki tek taraflı.Koca bir yalan bu.Maneviyatı hayatımızın her köşesine işimize geldiği gibi öyle bir sokmuşuz ki en ufak bir "salla gitsin" dediğinde herkes sana kılıçlarını çekiyor.Vicdansiz ilan ediyor.
Ne olur ki kimse kimseye karışmasa,dır dır etmese, ve hayat biraz daha kolay olsa.Gencecik insanlar kanser olmasa,minicik çocuklar sağlıklı bir evde psikolojileri bozuk olmadan büyüse.
Öyle tespitlerim oldu ki son zamanlarda gerçekten dehşete düştüm.Hani hep birine yüklenirsin,kesin katil o dersin de aslında esas katil başkadır ya filmlerde işte aynen bunu farkettim.Yazık...
Herkes ektiğini biçiyor şimdilerde ama yapacak hiçbirşey yok artık onlar için...Çünkü bunu farkında olacak kadar bile akıl vermemiş tanrı...Yazık...!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder