Nedense başka bir yere yazıp ta oradan bloga copy yapmayı sevmiyorum.Ama sürekli arkadan beni gözleyen gözler olduğu için bi de böyle deneyeyim dedim.
Hiçbir boku sevmeyen,hiçbir boktan memnun olmayan iğrenç bir insan oldum son yıllarda.
Dünya yansın umrumda diil gibiyim bi yandan bir yandan da sinirime dokunan insanlara kafayı takarak onları umursuyormuşum gibi geliyor.
Böyle olunca da kendime kızıyorum."Amaaan siktir et" diyorum;bir ediyorum,iki ediyorum,üçüncüde yine onlar için dellenirken buluyorum kendimi.
Ha o kadar da kitaplar okuyorum kendimi eğitmek,düzeltmek için ama olmuyor işte hocam.Olmayınca olmuyor!
İçimde hiç sevgi kalmamış benim anladım artık.Bütün sevgiyi bir kişiye vermişim ve başka birini,birşeyi sevmem çok zor.Şimdi mesela bazı gelişmeler oluyor ki bunlar için yıllardır bekledim.Ama bakıyorum kendime hiç te heyecanlanmadım.Yani bu işin oluru yok galiba yeniden eskisi gibi hissetmem imkansız gibi.Ne yaparlarsa yapsın etrafımdakiler bişiler bitti mi bitiyor işte.
Yılların birikimi.Yılların sabrı tükeniyor.
Tükenmiş okeye dönüyorum...
Böyle istiyorum ki içimde tuttuğum,sustuğum,ayıp olmasın diye katlanmak zorunda olduğum,buna mecbur bırakıldığım herşeyi volkan gibi püsküreyim o insancıkların suratına ve herkes bi kendine gelsin.
Mesela şu an simit yiyorum.Ama simitten nefret ediyorum.Yani açlıktan ölsem aklıma gelmez simit yemek.O derece.Mesela karşımda bi insan oturuyor ama bildiğin ruh yani.O kadar boş bana göre.Adamın içi boş yani.
Mesela kızımı öpüyolar sürekli,tükürüklü pis pis.Öpmeyin,yalamadan öpün laaayyyn diye saldırasım geliyor.Sürekli günde 10000 kere "ay çok akıllı" diyor nazar değdiriyorlar böyle kafa göz dalasım geliyor.Çocuğun başına gelmeyen kalmıyor.Allaha havale ediyorum ama içim rahatlamıyor.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder