Neyin peşindeyiz hayatta anlamak isterdim.Hep bi harala gürele,kavga,surat,bi sevgisizlik,kızgınlık,tavır."Amaaan siktir et" modu hakim olsa da zaman zaman gerçekten, içten "siktir" edemiyoruz hiçbirşeyi bunu anladım...Kendimden biliyorum...Yapıcam desemde yapamıyorum,unuttum desemde aklıma geliyor,kızmıcam desemde bi saniyede beynim karıncalanabiliyor sinirden.
Herkes herkesin hayatına müdahil olmaya çalışıyor,bir fikirleri var mutlaka.Ya da kendi iç huzursuzluklarını,hayata olan kızgınlıklarını,mutsuzluklarını bir şekilde başkalarının hayatının üzerine gölge gibi düşürüyorular.Bilinçli yapıyorlar buna eminim.
"Huzur" şu hayatta sağlıktan sonra istediğim tek şey.Ne para,ne başka bişi.Sadece sabah uyandığında içinde o seni kemiren,nefes almanı engelleyen,bağdaş kurmuş oturan adam hissi olmasa bu bana yeter.Ama olmuyor çünkü tek başına değilsin,kafana göre takılmak sadece lafta; takılamıyorsun.Düşünmek zorunda olduğun mininum 3 kişi geliyor aklına ve onların senin hayatına olan ağırlıkları.Hafifleyemiyorsun...Endişeler,belirsizlikler,bişi desem kavga çıkar mı düşünceleri,ya da kırılır mı,aman üzülmesin vs vs vs...
"Aman ya bana ne" demek istiyorsun.Hayatım boyunca hiç bencil olamadım ama olmak istediğim tek şey buymuş artık bunu biliyorum.Bana dokunmayan yılanlar olsun istiyorum,ne bok yiyorlarsa yesinler benden uzak olsunlar istiyorum.Hiçbir dert,sıkıntı,sorun duymak istemiyorum.Ama olmuyor.Birkaç sorunlu insanın tüm ağırlığı olduğu gibi üzerimize çöküyor.Size de çökmüyor mu? Buna kimsenin hakkı yok.Biz nasıl kendi sorunumuzu kendi kendimize,kendi yollarımızla hallediyorsak,bizim için zerre kadar önemi olmayan insanların bizi sorunlarla boğmaya hakkı yok.Ne kadar uzak o kadar güzel,ne kadar az iletişim o kadar şahane,ne kadar az sevgi o kadar iyi...
Tüm hayatın onla bunla kavga edip,küsmekle geçmiş,kendini mutlu edememişsin,dolayısıyla aileni mutlu edememişsin,sımsıcak en son ne zaman ailene sarılıp çocuklarını öptüğünü sen bile hatırlamazsın,hayatında telefon açıp hatır sorup ,
dertleşeceğin hiç kimsen yok,ne akraban var ne kardeşin yanında,olsa da onlarla da küsmüş olurdun,"hadi gel bi kahve içelim" diyenin yok olsa da evden çıkmaya,insan içine karışmaya cesaretin yok,sığsın, hep kıyıdasın, açılmaya korkarsın,sahtesin kalbini açamazsın,ağzın laf yapar ama bana yutturamazsın,içini görüyorum ben ve seni hiç sevemedim,fesatsın hep altında birşey ararsın,mutsuzsun ve bu yüzden etrafına mutsuzluk yayarsın...Söyle bana kimsin ki sen,ne sevenin var ne sevgin içinde.Kimsin sen,neden yaşıyorsun,hayatın anlamı bile yok sana göre.Bana göre işte bu kadar "hiç" sin.Sen bir" hiç" sin,hep beraber "hiçkimse" olmuşsunuz.Yazık size.Böyle bir hayat yaşamak ne kadar anlamsız.Yazık sana...Yazık size...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder